... of te wel hallo, hier in het Cambodja ...
We zitten nu in Cambodja in een plaats Battambang. Er zit toch wel een behoorlijk verschil tussen Thailand en Cambodja. Hier lopen de ontwikkelingen denk ik wel 10 jaar achter op Thailand.
Het was een behoorlijke reis de afgelopen dagen. We zijn afgelopen maandag om 14:00 uur van Ko Tao (het duikeiland vertrokken) en zijn begonnen met een bootreis. Ze hadden er al voor gewaarschuwd dat het slecht weer zou gaan worden en wij hebben gelukkig alleen last gehad van een ruige zee. Zelf heb ik daar geen last van, maar Moira liep op een gegeven moment best groen aan. Gelukkig is het wel goed gegaan.
Na een busreis van een klein uur zijn we op het station aangekomen. We hadden het ticket op Ko Tao al regelt en hadden een kleine tweepersoons coupe met een stapelbed. De trein was maar (!) 30 minuten te laat ... vorige keren was het al snel 3 uur :) Na 9 uur kwamen we aan op bangkok. Op dat moment hadden we nog een krape 2 dagen om uit Thailand te komen.
Voor het vervolg naar de grens hebben we gekozen voor een tweede treinrit. Deze trein was meer een metro - vol met forenzen - die echt overvol was. Ze verkochten meer kaartjes dan stoelen en dat was voor ons nieuw want meestal krijg je een genummerde stoel. Misschien had er bij mij een belletje moeten gaan rinkelen toen ik de kaartjes kocht (1 euro voor een rit van 5 uur). Na anderhalf uur konden we dan eindelijk zitten en kwamen in de schemering aan in het laatste Thaise dorpje voor de grens.
Traditiegetrouw stond er weer een leger aan tuc-tuc drivers te wachten die je graag wilde wegbrengen. Vanuit de lonely planet hadden wij al een keuze gemaakt en waren binnen no-time bij het guesthouse. Onderweg is de driver gestopt en een gladde Engels sprekende Thai ingestapt. Hij wilde meteen weten of we al een visum hadden etc. Natuurlijk hebben wij ons van de domme gehouden en zijn er niet op in gegaan. Met de tuc-tuc driver hebben wij een afspraak gemaakt om de volgende dag naar de border te gaan. Hierna zij de gladjakker "see you tommorow" ... dat zat mij niet lekker.
De volgende dag (gisteren dus) waren we al vroeg wakker. Omdat in het plaatsje niet veel te doen was hebben we besloten om maar direct naar de grens te gaan. Het is zeker geen gewoonte om afspraken te breken, maar met die gladjakker in het achterhoofd vond ik het niet erg om hem mis te lopen. De lonely planet staat bol van de waarschuwingen over "scam-artists" die je wel even zullen helpen ... Ja, van je geld afhelpen dus...
Bij de grens was het weer het oude liedje, veel gladde Thai die gaan lopen schreeuwen. Tegen de eerste 5 zeg je nog gewoon beleefd "No, thank you", maar daarna begin je ze gewoon te negeren. Het is onvoorstelbaar hoe lang ze blijven zeuren en achter je aan blijven lopen (maar dat doet ons al niets meer). Het visum bleek uiteindelijk een eitje. Uberhaupt de hele grensovergang is erg makkelijk. Het was voor ons de eerste keer en we hadden ons ingesteld op een Russisch tafereel, maar het stelt in werkelijkheid niets voor.
Eenmaal in Cambodja bleek dat het daar ook vol met Thai zit die je graag nog even oplichten voordat je buiten hun grip komt. Gelukkig heeft de overheid van Cambodja hier maatregelen genomen en heeft een gratis pendel bus opgezet naar een "groot" busstation waarmee je verder kunt reizen. De oplichters waren zeer vriendelijk om dit aan te wijzen .. iets te vriendelijk.
Toen we opstapten gingen er ook twee gladde jongens mee en de bus stopte na een kleine kilometer (He?! Op het bord stond toch 2 KM?). We werden verteld dat dit het busstation was en dat deze "travel company" van de overheid was. Het leek mij zelf erg sterk. Er werd ons een taxi aangeboden omdat er geen bussen zouden zijn. Toen ik vroeg naar het busstation zeiden ze eerst dat deze niet bestond en daarna dat daar alleen 's ochtends bussen kwamen. Ik ben eerst gaan zitten en heb de lonely planet nog maar eens gepakt om te kijken wat de meest gebruikte oplichtingpraktijken waren en hoe het zat met de bussen. Na een minuut of 5 kreeg een andere backpacker al mot met de lokale "leider" van de gladde jongens en toen werden wij onder druk gezet om op te hoepelen of nu de taxi te nemen. Als wij hem niet namen dan zouden wij hem daarna ook niet meer krijgen. Dit was voor mij de druppel en we zijn maar te voet vertrokken.
Onderweg kwamen wij de "echte" pendelbus tegen. Hij bood ons aan ons terug mee te nemen naar de grens en dan alsnog naar het busstation te gaan. Deze keer zijn we er ook echt gekomen :) Binnen no-time hadden we een kaartje voor een "shared" taxi en met 1 chauffeur en 5 volwassen kun je best drie uur in een "normale" personen auto zitten. Ondanks het ruimte gebrek was het wel erg leuk en soms best gezellig.
Geen idee hoe we de fout hebben kunnen maken, maar we zitten midden in de piek van het regenseizoen. Je kunt dan ook niet meer spreken van wegen, maar eerder over blubberpadjes. In de lonely planet staat dat de reistijd dan op kan lopen tot 4 uur ... maar niet als je gestoorde taxichauffeur treft. Hij glibberde en scheurde overal overheen / langs, links inhalen, rechts inhalen, continue op de claxon hangen ... en na 2 uur waren wij op bestemming (een uur eerder dan normaal). Ik was blij dat ik mijn benen weer kon strekken en was dan ook zeer dankbaar dat het geen vier uur heeft geduurd.
Na een onrustige nacht zitten we nu goed te eten in een klein restaurant. Moira heeft nergens last van en ik verdenk de malariapillen van mijn onrust. Ik heb zelden zo intensief gedroomd. Als dit zo door blijft gaan dan ga ik de dagpillen proberen i.p.v. de weekpillen. Maar goed ik wacht het nog even af ...
Morgen gaan we met de bus naar de hoofdstad Phnom Penh. We zijn benieuwd hoe het daar is ... maar dat horen jullie later wel.
Het internet is wederom slechter hier. Volgens mij gebruiken ze nog veel modems / ISDN-lijnen. Houd er dan ook rekening mee dat wij (nog) minder zullen schrijven / mailen. Maar geen bericht is goed bericht!
Tot snel,
Joost & Moira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten